Φιλήντας, Μένος

(Αρτάκη, Κύζικος 1870 – Αθήνα 1934). Έλληνας γλωσσολόγος και λογοτέχνης. Μετά τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη, διετέλεσε δάσκαλος στην Τουρκία, όπου και φυλακίστηκε δυο φορές, στην Προύσα και την Αρτάκη, για τη συμμετοχή του στην προοδευτική δημοτικιστική κίνηση. Ταγμένος από τους πρώτους με το κίνημα υπέρ της δημοτικής γλώσσας, αμέσως μετά το κήρυγμα του Ψυχάρη, ο Φ. άρχισε από το 1900 να συνεργάζεται με πολλά φιλολογικά και λογοτεχνικά περιοδικά της Κωνσταντινούπολης και της Αθήνας. Τη γλωσσολογική και λογοτεχνική δραστηριότητα του συνέχισε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε από το 1913. Από τα λογοτεχνικά του έργα αναφέρουμε τα εξής: Από τους θρύλους των αιώνων (1901), Στα βουνά της Χαλκιδικής (1916), Οχτάβες (ποιήματα, 1921), Παιδιού έρωτες (1922), Ταορμίνα (1923), Ανατολίτικες ιστορίες (1931) και από τις γλωσσολογικές μελέτες του τη Γραμματική της ρωμαίικης γλώσσας (2 τόμοι, 1907 και 1910), τη Γλωσσογνωσία και Γλωσσογραφία Ελληνική (4 τόμοι, 1924-1934), μια μελέτη σε φυλλάδιο για την ετυμολογία, και πολλά γλωσσολογικά άρθρα, διαφωτιστικά για τη θεωρητική έρευνα της δημοτικής γλώσσας.